مغز برخی بیماران مبتلا به اختلال افسردگی عمده (MDD) اگر درست درمان شوند ظرف چند هفته می‌تواند سیم‌کشی مجدد شود. دارو‌های ضد افسردگی، رفتاردرمانی و درمان با ضربه الکتریکی تشنج‌آور برای هر بیمارِ مبتلا به MDD موثر نیست، اما دانشمندان آلمانی ادعا می‌کنند این درمان‌ها قدرتِ تغییر ساختار‌های مغز را دارند. مدت زمانِ پایداریِ این تغییرات هنوز مشخص نشده است.

به گزارش فرادید، کسانی که دچار MDD هستند معمولاً در کنترل احساسات منفی و واکنش‌های فیزیولوژیکی‌شان به استرس مشکل دارند. در چنین شرایط سنگینی، حتی نمی‌توان از لذت‌بخش‌ترین فعالیت‌ها بهره برد.

در گذشته، مطالعات تصویربرداری مغزی نشان داد افسردگیِ جدی با تغییرات در حجم ماده‌ی خاکستری (متشکل از اجسام عصبی) و ماده‌ی سفید (متشکل از رشته‌های عصبی) مرتبط است، همچنین با افزایش‌ها در فعالیت آمیگدال که بر تجربیات احساسی اثر می‌گذارند، انقباض در هیپوکامپ که نقش مهمی در یادگیری و حافظه‌ی بلندمدت دارد و انقباض در عقده‌های قاعده‌ای که به پردازش احساسات کمک می‌کند، ارتباط دارد.

MDD مقاوم به درمان با تغییرات در غده‌های قاعده‌ای و لُبی که داده‌های حسی را پردازش می‌کند، مشخص می‌شود. اگر واقعاً رابطه‌ی محکمی میان ساختار مغز انسان و عملکرد افسردگی وجود داشته باشد، قطعاً به بهبودِ تشخیص و درمان کمک خواهد کرد. امروزه محققان در مورد اینکه آیا این رابطه آنقدر سازگار یا قوی هست که بتوان به آن متکی بود، اختلاف نظر دارند، اما محققان آلمانی از این رابطه اطمینان دارند. یافته‌های آن‌ها حاکی از آن است که برخی از ویژگی‌های ساختاری مغزِ بیماران مبتلا به MDD با موفقیت درمانِ ضدافسردگی، تسکین یافتند.

پیش از آغاز درمان افسردگی، مغز ۱۰۹ بیمار MDD با استفاده از ام‌آرآی اسکن شد. سپس بیماران با ضربه‌ی الکتریکی تشنج‌آور، روان‌درمانی یا دارو‌های ضدافسردگی یا ترکیبی از تمام این روش‌های درمانی، تحت درمان قرار گرفتند. شش هفته پس از نخستین اسکنِ ام‌آرآی، مغز بیماران دوباره اسکن شد. سپس نتایجِ «قبل و بعد» این بیماران با مغز ۵۵ شرکت‌کننده‌ی سالم مقایسه شد. در نهایت، این نتیجه بدست آمد که بیشترین نشانه‌های بهبود در بیماران با بیشترین تغییرات ساختاری همراه است. پس از شش هفته، اتصال میان نورون‌ها در بخش‌های خاصی از مغز آن‌ها افزایش یافته بود و این اثرات مستقل از انتخاب نوع درمان بود.